ZGROMADZENIE SIÓSTR POCIESZYCIELEK NAJŚWIĘTSZEGO SERCA JEZUSOWEGO  Congregatio Sororum Consolatritium Sacratissimi Cordis Iesu (CSCI)

Założone zostało 19 marca 1894 roku przez O. Honorata przy współudziale Zofii Krzymowskiej. Rozmach zewnętrznej działalności apostolskiej zbyt pochłonął Współzałożycielkę, osłabił jej życie zakonne i wprowadził Zgromadzenie w trudne warunki materialne. W styczniu 1904r.  przełożoną generalną Zgromadzenia została z nominacji m. Klara Maria Łozińska (1877-1954).W tym trudnym czasie dla Zgromadzenia w latach 1904-1906, pozostawała ona razem z siostrami pod kierunkiem Założyciela O. Honorata. Odznaczała się prawością charakteru, duchem modlitwy i umiłowaniem życia ukrytego. Na jej prośbę odbyła się w 1906r. pierwsza kapituła generalna i wybrano s. Beatryks Janinę Wolską. Siostry za radą Założyciela udały się do Nowego Miasta dla odnowienia ducha i renowacji Zgromadzenia. Trud organizacji od podstaw i rozwój Zgromadzenia przypadł w udziale siostrom: Klarze Marii Łozińskiej, Beatrycze Janinie Wolskiej (przełożona generalna w latach 1906-1918 oraz 1938-1944),Wincentynie Leonardzie Staweno (przełożona generalna, przełożona domu i mistrzyni nowicjatu w latach 1918-1938) i Weronice Helenie Miklaszewskiej(w latach 1911-1939 oraz 1945-1948 była przełożoną i dyrektorką liceum w Łodzi).

Przykładem życia dla sióstr ma być życie Maryi i Jezusa w Nazarecie; nikomu nieznane, zwyczajne, proste, pełne rozmodlenia i pracy. Taki dobry zaczyn wówczas i dziś wnoszą siostry w świat. W ten sposób ukazują nieprzemijający kierunek – ku wieczności, ku życiu pięknemu, dobremu w prawdzie i miłości.

„Zgodnie z myślą Ojca Założyciela zadaniem specjalnym Zgromadzenia jest rozwijanie i umacnianie wśród ludzi zasad chrześcijańskich, przeciwdziałanie szerzącemu się ateizmowi i laicyzacji: głównie przez nauczanie dzieci i młodzieży, przez organizowanie bibliotek, czytelni katolickich i propagowanie dobrej książki i prasy”[1].

                        „Duch Zgromadzenia i jego charyzmat wyraża się w kulcie Najświętszego Serca Pana Jezusa, a zwłaszcza w wynagradzaniu i pocieszaniu Bożego Serca w tajemnicy Ogrójca: za grzechy, zniewagi, obojętność, opuszczenie i brak miłości, jakich doznaje od nas samych i od innych ludzi”.

W pierwszych latach istnienia Zgromadzenia powstały czytelnie z bogatymi księgozbiorami w Warszawie przy ul. Koszykowej i w Łukowie. Z czytelni korzystała młodzież ucząca się i miejscowa inteligencja. Czytelnie były środkami rozwoju polskości, patriotyzmu, dysput na tematy religijne.

Jednocześnie w Łodzi w 1911 roku powstała Szkoła Powszechna; od 1913 roku Prywatne Żeńskie Gimnazjum i Liceum – prowadzone przez wszystkie lata działalności szkoły przez s. Weronikę Helenę Miklaszewską.

W 1923 roku szkołę przeniesiono do nowo wybudowanego budynku przy ul. Narutowicza 61. Przez prawie 31 lat w szkole wychowywały się pokolenia Polek – w duchu religijnym i patriotycznym. Działało wiele organizacji charytatywnych, religijnych, Sodalicja Mariańska i harcerki. Szkoła miała własną kaplicę, dzieci przygotowywane były do I Komunii św. i innych sakramentów, odbywały się główne liturgie z racji świąt kościelnych. Przy szkole siostry zorganizowały pensjonat dla uczennic przyjezdnych. s.Weronika Helena Miklaszewska została odznaczona przez Piusa XI orderem Pro Ecclesia et Pontifice oraz przez państwo Złotym Krzyżem Zasługi – w 1935 roku – za działalność oświatową.

W 1939 roku budynek zajęli Niemcy; zdewastowali szkołę, spalili akta i sztandary, zniszczyli naczynia liturgiczne z kaplicy. W okresie działań wojennych, szkoła została zamknięta, jednak w podziemiu działała nadal na tajnych kompletach; uczennice zdawały nawet maturę.

Po zakończeniu działań wojennych w 1945 roku s. Weronika Miklaszewska otworzyła szkołę, ale na krótko. W 1948 roku budynek szkolny upaństwowiono, pomimo sprzeciwu założycielki i uczennic. Nie mogąc się pogodzić z decyzją władz państwowych, s. Weronika zamknęła szkołę, co wiązało się z jej likwidacją. Obecnie w budynku szkolnym (od 1948 roku) mieści się Uniwersytet Łódzki, na którym znajduje się tablica upamiętniająca szkołę i jej patronkę, ufundowana w 1991roku przez absolwentki szkoły.

Absolwentki szkoły prowadzonej przez s. Weronikę nazwały się „Miklaszankami” i corocznie (do 2012 roku) organizowały spotkania w domu Zgromadzenia Sióstr Pocieszycielek NSJ w Łodzi przy ul. Strykowskiej 122. Spotkaniom przewodniczył ks. bp Adam Lepa. Ten fenomen spotkań absolwentek szkoły trwał kilkadziesiąt lat.

W łódzkim domu Zgromadzenia zorganizowano archiwum szkoły Heleny Miklaszewskiej z ocalałymi z wojny pamiątkami, z obrazem Matki Bożej Niepokalanej z Kaplicy i sztandarem szkoły.

II wojna światowa doszczętnie zniszczyła wiele cennych dzieł Zgromadzenia, czytelnie, biblioteki oraz wspomnianą szkołę. W latach 70-90-tych XX wieku dom sióstr w Łodzi stał się miejscem spotkań oazowych z diecezji łódzkiej, rekolekcji młodzieży i dni skupień dla kapłanów. Obecnie siostry prowadzą w tym domu przedszkole dla dzieci z okolicznych miejscowości oraz kaplicę skupiającą miejscową ludność, przygotowują dzieci do sakramentu pojednania i I Komunii św.

Po wojnie siostry podjęły pracę w zależności od miejsca, w którym znajdował się ich dom Zgromadzenia prowadziły aptekę w Zawoi, pracowały, jako katechetki, organistki, nauczycielki w Warszawie, w Pruszkowie, w Otwocku, w Warszawie-Radości, jako wychowawczynie w Zakładzie dla dzieci nerwowo-chorych w Józefowie koło Otwocka, w Bibliotece Uniwersyteckiej w Warszawie, w Domu Prymasowskim w Warszawie przy ul. Miodowej, w Kurii Łódzkiej. Obecnie prowadzą przedszkola w Łodzi i w Warszawie. Przedszkola prowadzone przez Siostry mają za Patronów wielkich Polaków: bł. O. Honorata i św. Jana Pawła II.

W domach Zgromadzenia w Warszawie, w Otwocku, w Łodzi i w Pruszkowie znajdują się bogate księgozbiory. W czasach, kiedy czytelnictwo jest wypierane przez multimedia, szczególnie przez Internet, siostry zorganizowały biblioteki dziecięce w prowadzonych przedszkolach i uczą od najmłodszych lat mądrego korzystania z książek. Czytelnictwo dzieci i ich rodziców pozwala patrzyć optymistycznie w przyszłość.

Misja pocieszania Jezusa dokonuje się w codziennym życiu przez pracę, modlitwę i cierpienie sióstr szczególnie doświadczonych chorobą i starszych powołaniem. Wszystkie, jak głosi Konstytucja Zgromadzenia, w jednakowej mierze przyczyniają się do realizacji charyzmatu Zgromadzenia i wypełniają w ten sposób misję pocieszania Jezusa za zniewagi, obelgi i grzechy, jakich doznaje od ludzi.

Poprzez świadectwo dobrego przykładu przyczyniamy się do umacniania zasad religijnych i moralnych. Patronką Zgromadzenia jest Matka Boża Dobrej Rady, której uroczystość obchodzona jest w Zgromadzeniu 26 kwietnia.

[1] Konstytucje SS. Pocieszycielek Serca Jezusowego.