Duchowość Zgromadzenia i jego charyzmat wyraża się w kulcie Najświętszego Serca Jezusa, zwłaszcza w wynagradzaniu i pocieszaniu Bożego Serca w tajemnicy Ogrójca: za grzechy, zniewagi, obojętność, opuszczenie i brak miłości jakich doznaje od nas samych i od innych ludzi.
Szczególnie wynagradzamy za ludzi obdarzonych wybitnymi darami łaski i natury, którzy je marnują przez swoje sprzeciwianie się Bogu. Siostry włączają się w zbawczą ofiarę Zbawiciela na mocy „powszechnego kapłaństwa wiernych”/KK10, oraz charyzmatu własnego Zgromadzenia: przez udział w Eucharystycznej Ofierze, modlitwę, uczynki pokutne, uczynki miłości i cierpienia, zachowanie ślubów zakonnych.
Przez Chrystusa i w Chrystusie składają cześć Ojcu i wynagradzają za grzechy swoje i świata.
W duchu pocieszania Boskiego Serca, Siostry będą w życiu osobistym i w działalności apostolskiej naśladować cnoty Chrystusa Pana, zwłaszcza Jego posłuszeństwo, miłość ofiarną, cichość i pokorę.
Siostry będą pocieszać Serce Boże również kształtowaniem swojego serca tak, aby je napełnić tymi pragnieniami jakimi pałało Serce Zbawiciela w Ogrójcu, to jest przywróceniem chwały Ojcu i zbawieniem dusz ludzkich. Trzeba mieć świadomość tej misji w każdej modlitwie i w każdym działaniu.
Siostry Pocieszycielki zobowiązane są do prowadzenia głębokiego życia wewnętrznego i jako główny obowiązek mają poznawać, rozważać i życiem głosić światu Odwieczną Miłość Boga, „aby wszyscy mogli zrozumieć jaka jest szerokość, i długość, wysokość i głębia Miłości Chrystowej, aby mogli dojść do przekonania, że miłość Chrystusa przewyższa wszelkie poznanie i aby głębiej obfitowali w całą Pełnię Bożą” /Ef 3,18-19/, ku większej radości Serca Bożego.
POCIESZAĆ SERCE JEZUSA – melodia: ks. Wiesław Kądziela
1. Pocieszać Serce Jezusa Pana,
Miłość za miłość oddawać Mu,
To treścią życia naszego, celem
Do ostatniego na ziemi tchu.
2. Serce Jezusa, bólem ściśnione,
Skłute cierniami ludzkości win,
Koić będziemy balsamem cnoty,
Nieść jak oliwę każdy nasz czyn.
3. Każde cierpienie, jak wonne kwiecie
Przed Serce Jego pokornie słać,
I, by potężniej brzmiał hymn miłości,
Wzywać z manowców zbłąkaną brać.
4. Serce miłością ku nam płonące,
Zapal swym ogniem cały świat, nasz,
A przy tym świętym ofiarnym stosie,
Uczyń z nas czujną i wierną straż.
5. Serce Jezusa, Świętych Korono,
Dla chwały Twojej na Każdy cios,
Gotowa nasza wola, by płomień
Miłości płomień po wieczność rósł.
6. A w tej wieczności nas, Pocieszycielki,
Choć nieraz słabe, zmożone snem,
Przyjmij łaskawie o Ty „Miłości”
Utul szczęśliwe przy Sercu Swym.