alt=

Duchowość Zgromadzenia i jego charyzmat  wyraża się w kulcie Najświętszego Serca Jezusa, zwłaszcza w wynagradzaniu i pocieszaniu Bożego Serca w tajemnicy Ogrójca: za grzechy, zniewagi, obojętność, opuszczenie i brak miłości jakich doznaje od nas samych i od innych ludzi.

Szczególnie wynagradzamy za ludzi obdarzonych wybitnymi darami łaski i natury, którzy je marnują przez swoje sprzeciwianie się Bogu. Siostry  włączają się w zbawczą ofiarę Zbawiciela na mocy „powszechnego kapłaństwa wiernych”/KK10, oraz charyzmatu własnego Zgromadzenia: przez udział w Eucharystycznej Ofierze, modlitwę, uczynki pokutne, uczynki miłości i cierpienia, zachowanie ślubów zakonnych.

Przez Chrystusa i w Chrystusie składają cześć Ojcu i wynagradzają za grzechy swoje i świata.

W duchu pocieszania Boskiego Serca, Siostry  będą w życiu osobistym i w działalności apostolskiej naśladować cnoty Chrystusa Pana, zwłaszcza Jego posłuszeństwo, miłość ofiarną, cichość i pokorę.

Siostry będą pocieszać Serce Boże również kształtowaniem swojego serca tak, aby je napełnić tymi pragnieniami jakimi pałało Serce Zbawiciela w Ogrójcu, to jest przywróceniem chwały Ojcu i zbawieniem dusz ludzkich. Trzeba mieć świadomość tej misji w każdej modlitwie i w każdym działaniu.

Siostry Pocieszycielki zobowiązane są do prowadzenia głębokiego życia wewnętrznego i jako główny obowiązek mają poznawać, rozważać i życiem głosić światu Odwieczną Miłość Boga, „aby wszyscy mogli zrozumieć jaka jest szerokość, i długość, wysokość i głębia Miłości Chrystowej, aby mogli dojść do przekonania, że miłość Chrystusa przewyższa wszelkie poznanie i aby głębiej obfitowali w całą Pełnię Bożą” /Ef 3,18-19/, ku większej radości Serca Bożego.

POCIESZAĆ  SERCE  JEZUSA  – melodia: ks. Wiesław Kądziela

1.  Pocieszać  Serce  Jezusa Pana,   

Miłość  za  miłość  oddawać  Mu,

To  treścią życia  naszego,  celem

Do ostatniego  na  ziemi  tchu.

2.  Serce Jezusa,  bólem  ściśnione,

Skłute  cierniami  ludzkości win,

 Koić będziemy  balsamem cnoty,

Nieść jak oliwę  każdy nasz  czyn.

3.  Każde  cierpienie,  jak  wonne  kwiecie

Przed  Serce Jego  pokornie słać,

I, by potężniej  brzmiał  hymn miłości,

Wzywać  z manowców zbłąkaną brać.

4.   Serce  miłością  ku nam płonące,

Zapal swym ogniem  cały świat, nasz,

A przy tym świętym ofiarnym stosie,

Uczyń z  nas  czujną i  wierną straż.

5.  Serce  Jezusa, Świętych  Korono,

Dla chwały  Twojej na Każdy  cios,

Gotowa  nasza wola, by  płomień

Miłości płomień po wieczność rósł.

6.   A w tej wieczności  nas,  Pocieszycielki,

Choć nieraz słabe, zmożone snem,

Przyjmij łaskawie  o  Ty „Miłości”

Utul szczęśliwe  przy  Sercu  Swym.